Peregrina

Teño un coñecido en Madrid ao que me gustaría coñecer en persoa. Sona estrano pero así é, coñecémonos e falamos de vez en cando de cousas serias (campanudas, di el) como o descanso eterno. Pero nunca nos vimos en persoa. O outro día mandoume este fermoso relato dun recordo da súa infancia no Pazo da Peregrina en Bertamiráns. Estou seguro que gustará a todos.

*****

Cando nenos, alá nos tempos amarelos e xa esfameados pola mala memoria, repito, cando nenos, na finca da Peregrina tiñamos moitos entretementos. Moitos. Xa lles contarei algún día os máis arriscados. Hoxe toca ser curioso e interesado polo alleo, polo dos maiores. Sempre caía en domingo. Falo da xunta da Confraría da Virxe Peregrina, en Bertamiráns. Nunca nos deixaban estar diante. Nós, como rapaces de pouca idade, e polo mesmo noviños e inxenuos, pensabamos que era porque falaban de cousas importantes e campanudas. En bancos de madeira e cadeiras de ferro os integrantes da confraría colocábanse en ringleiras perfectamente aliñadas. Na cabeceira, a presidenta e mailo secretario. Nese momento, unha voz seria e titorial soaba con forza e seriedade: os rapaces, ao patio da cociña, nada de estaren diante de nosoutros. O que imos facer é moi importante e non podemos estar pendente deles. Nese patio non aturabamos nin cinco minutos. Nosoutros gateabamos polo chan de casa vella ata que chegabamos á fiestra do cuarto da televisión que era a máis pretiña da xuntanza. Dende ese peculiar e secreto acocho, pelexabamos por atopar o sitio ideal para escoitar ós maiores. Estabamos nerviosos e pareciamos descoñecidos escoltas dun señor da vila compostelá. Daquela soaba o himno da Peregrina con fervente paixón relixiosa. Despois, unhas verbas de introdución por parte do secretario. Lectura dos presentes e ausentes e unhas breves verbas en memoria dos falecidos ese ano. Pola voz do meu pai, dicía un de nosoutros, agora vén o serio, o importante. Falaban e falaban de cartos, de pesetas. Eu, que tiña moitas dificultades para copiar os ditados numéricos que nos facía don Francisco en clase, escoitaba aburrido e nada entretido o recitado de números e nomes. De cando en vez falaban de números vermellos ─roxos deletreaban algúns─ e un compañeiro de bancada dicía que “deixaramos de lado a política”. Nós non entendiamos nadiña. O máis mentireiro de nosoutros dicía que o que querían era cansarnos ─coñecían perfectamente o noso acocho─ para rematar co máis ousado. O certo é que eu xa non sabía como sentar. Tiña o cu xeado polas baldosas do chan. E de socato escoitamos un silencio brutal. Un murmurio afastado anunciaba que os integrantes da xunta marchaban para as súas casas. Rematou a festa e nós sen coñecer as cousas dos maiores. Debía de ser tan campanuda a cousa que o fixeron con sinais manuais, rematou o fillo do taberneiro. Outro atreveuse a dicir que quizabes o gobernador civil da provincia mandoulles calar o segredo. Poderían caer na cadea se falaban alto. De aí o ruído continuo de papeis. O único que lembro daquela mañá foi a frase forte e clara da nosa tía avoa dicindo: rapaces, xa podedes saír a xogar na era. Un sorriso picaresco debuxaba unha boca algo avellentada, pero firme como a de calquera mandatario.

José María Máiz Togores

https://blogs.elcorreogallego.es/andarmiudino/

https://elblogdejosemariamaiztogores.net/